یزد - Yazd City ( In Centre of Iran )

Yazd

The city has a history of over 3,000 years, dating back to the time of the Median empire, when it was known as Ysatis (or Issatis). The present city name has however been derived from Yazdegerd I, a Sassanid ruler. The city was definitely a Zoroastrian centre during Sassanid times. After the Arab Islamic conquest of Persia, many Zoroastrians fled to Yazd from neighbouring provinces. By payin...g a levy, Yazd remained Zoroastrian even after its conquest, and Islam only gradually became the dominant religion in the city.

Because of its remote desert location and the difficulty of approach, Yazd had remained largely immune to large battles and the destruction and ravages of war. For instance, it was a haven for those fleeing from destruction in other parts of Persia during the invasion of Genghis Khan. It was visited by Marco Polo in 1272, who remarked on the city's fine silk-weaving industry. It briefly served as the capital of the Muzaffarid Dynasty in the fourteenth century, and was unsuccessfully besieged in 1350–1351 by the Injuids under Shaikh Abu Ishaq. The Friday (or Congregation) Mosque, arguably the city's greatest architectural landmark, as well as other important buildings, date to this period. During the Qajar dynasty (18th Century AD) it was ruled by the Bakhtiari Khans.

Under the rule of the Safavis (16th century), some people migrated from Yazd and settled in an area which is today on the Iran-Afghanistan border. The settlement, which was named Yazdi, was located in what is now Farah city in the province of the same name in Afghanistan. Even today, people from the area speak with an accent very similar to that of the people of Yazd.



کوچه های سنتی یزد



یزد اولین شهر خشتی و دومین شهر تاریخی جهان بعد از شهر ونیز ایتالیاست استان یزد از سرزمینهای کهن و تاریخی ایران زمین است. در بعضی از منابع بنای اولیه برخی از شهرهای این استان چون (میبد) را به سلیمان پیغمبر، (یزد) را به ضحاک و اسکندر مقدونی و (ابر کوه) را به ابراهیم پیغمبر نسبت داده‌اند. این بیانگر قدمت و دیرینگی پیشینیه تاریخی و فرهنگی سرزمین و مردم این دیار است. مجموعه آثار باستانی پراکنده موجود در این استان نیز به سهم خود گویای این پیشینه تاریخی است. آثاری چون دست افزار‌های سنگی بدست آمده از دره‌های شیر کوه، نگاره‌های روی تخت سنگ کوه ارنان، تکه سفالهای منقوش نارین قلعه میبد – متعلق به دوره ایلامی، غارهای استان و آثار معماری و شهر سازی باستانی و... نشان می‌دهد مدنیت یزد، در چهار کانون باستانی (مهریز و فهرج)، (یزد)، (رستاق و میبد) و (اردکان) متمرکز بود. پژوهشگران این منطقه را که در مسیر شاهراه‌های باستانی (ری – کرمان) و (پارس – خراسان) قرار داشت، جزء سرزمینهای دوردست مادها شمرده‌اند

عکاس :خانم فریبا کاظمیان

photo by :Fariba Kazemian

Naseer ol Molk Mosque in Shiraz - مسجد نصیرالملک شیراز

The Nasīr al-Mulk Mosque (Persian: مسجد نصیر الملك - Masjed-e Naseer ol Molk) is a traditional mosque in Shiraz, Iran, located in Goade-e-Araban place (near the famous Shah Cheragh mosque). The mosque was built during the Qājār era, and is still in use under protection by Nasir al Mulk's Endowment Foundation. It was built by the order of Mirza Hasan Ali Nasir al Molk, one of the lords of the Qajar...Dynasty, in 1876 and was finished in 1888. The designers were Muhammad Hasan-e-Memar and Muhammad Reza Kashi Paz-e-Shirazi.

The mosque extensively uses colored glass in its facade, and displays other traditional elements such as panj kāseh-i (five concaves) in its design.

Currently

Restoration, protection and maintenance of this valuable monument, observing all international standards on historical places, has duly begun and is continuing by The Nasir Al-Molk Endowment Foundation. This foundation is one of the largest in Fars Province and is under the administration of Mr. Mahmood Ghavam. The foundation actively devotes most of its yearly income towards feeding the poor during and after the religious ceremonies of Muharram and Safar, and towards the renovation and up-keep of this precious mosque.



مسجد نصیرالملک یکی از مساجد قدیمی شیراز می‌باشد که در محله گود عربان و در جنوب خیابان لطفعلی خان زند و در نزدیکی امامزاده شاه چراغ قرار گرفته است.این بنا به دستور میرزا حسن علی ملقب به نصیرالملک که یکی از بزرگان سلسله قاجار بوده ساخته شده.معماری آن کار محمد حسن معمار بوده است.مدت ساخت آن حدود ۱۲ سال و از سال ۱۲۵۵ تا ۱۲۶۷ خورشیدی به طول انجامیده است.مرمت، حفظ و نگهداری این بنای باشکوه و ارزشمند با رعایت استانداردهای بین‌المللی مرمت آثار تاریخی از سال‌ها پیش توسط موقوفه نصیرالملک به تولیت آقای محمود قوام و مدیریت آقای مهندس کوروش جاویدی پارسی جانی آغاز شده و همچنان ادامه دارد.



مسجد دارای صحن وسیعی می‌باشد که در سمت شمال مسجد قرار گرفته است.در ورودی دارای طاق نمایی بزرگ است، که سقف آن با کاشی‌های رنگارنگ مزین گشته است.درهای ورودی این مسجد، دو در بزرگ چوبی است که در بالای آن بر روی سنگ مرمر شعری از شوریده شیرازی به مناسبت سازنده مسجد و سال اتمام آن نوشته شده است.مسجد دارای دو شبستان شرقی و غربی است.شبستان غربی که پوشش آجری دارد و بیشتر بروی آن کار شده و زیباتر است٬طاق این شبستان بر روی ستونها سنگی و با طرح مارپیچ بر روی آن در دو ردیف شش‌تایی و به تعداد دوازده عدد به نیت دوازده امام قرار گرفته است و همچنین این شبستان دارای هفت درگاه که آن را به صحن مسجد مرتبط می‌کند، با هفت در چوبی با شیشه‌های رنگارنگ می‌باشد.سنگتراشی و تزیین این شبستان الهام گرفته شده از مسجد وکیل شیراز است.طاق و دیوارهای این شبستان با کاشی کاریهای زیبا تزیین شده است.کف آن با کاشی‌های فیروزه‌ای و سقف آن با نقش گل و بوته و آیات قرآنی مزین گشته است.این شبستان در واقع شبستان تابستانه محسوب می‌شود.



شبستان شرقی که به زیبایی شبستان غربی نیست، شبستان زمستانه به حساب می‌آید، دارای هفت ستون بدون طرح و ساده است و در یک ردیف در وسط قرار گرفته‌اند.در جلوی شبستان شرقی، ایوانی قرار گرفته که با هشت طاق نما از حیاط مجزا گشته است.در ان شبستان دری وجود دارد که به یک چاه آب گشوده می‌شود.همچنین در این مکان یک حوضچه و یک دالان نیز موجود است.هر دو شبستان بر خلاف معمول به خاطر جهت گیری ساختمان قبله در امتداد محور قبله واقع شده اند.در دالان شمالی سنگ نوشته‌ای وجود دارد که شعر زیر بر روی آن حک شده است:

غرض نقشی است کز ما باز ماند که هستی را نمی‌بینم بقایی

مگر صاحبدلی روزی به رحمت کند در حق استادان دعایی

نمایی از ایوان جنوبی همراه با حیاط و حوض سنگی

مسجد دارای دو ایوان شمالی و جنوبی است که شبیه هم نیستند و ایوان شمالی زیباتر از ایوان جنوبی است.ایوان شمالی دارای سه نیم طاق در سه طرف است و از سمت چهارم به صحن راه دارد، همچنین این ایوان داری ۴ غرفه است و سقف میانی آن با مقرنس کاری و کاسه سازی پنج کاسه مزین گشته است.ایوان جنوبی نیز دارای دو گلدسته است و در حیاط آن نیز حوضی مستطیل شکل و سنگی با فواره وجود دارد.

سقف پنج کاسه ای

در سمت شمالی مسجد طاق نمایی به نام طاق مروارید وجود دارد، که تمام سقف، داخل و بیرون آن کاشی کاری رنگارنگ شده است و بر روی آن آیات قرآنی نوشته شده است و در دو طرف این طاق نما دو طاق کوچکتر نیز وجود دارد.در سمت جنوب نیز طاقی وجود دارد که ارتفاعش کمتر از طاق مروارید است و تمام سطح بیرونی و داخلی آن کاشی‌کاری شده و سقف آن نیز مانند طاق شمالی مقرنس‌کاری گشته است.بر روی آن نیز دو گلدسته وجود دارد که در ورودی این دو گلدسته دو طاق نمای کوچکتر در دو طرف طاق اصلی وجود دارد.

میدان نقش جهان / Naqsh-e Jahan Square, Isfahan, Iran

میدان نقش جهان در تاریخ ۸ بهمن ۱۳۱۳ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد و در اردیبهشت ۱۳۵۸ جزء نخستین آثار ایرانی بود که به‌عنوان میراث جهانی یونسکو نیز به ثبت جهانی رسید.

...

بناهای تاریخی موجود در میدان نقش جهان شامل عالی‌قاپو، مسجد جامع عباسی، مسجد شیخ لطف‌الله و سردر قیصریه است. علاوه بر این بناها دویست حجره دو طبقه پیرامون میدان واقع شده‌است که عموما جایگاه عرضه صنایع دستی اصفهان می‌باشند.



Naqsh-e Jahan Square (Persian: میدان نقش جهان Maidān-e Naqsh-e Jahān; trans: "Image of the World Square"), known as Imam Square (میدان امام), formerly known as Shah Square (میدان شاه), is a square situated at the center of Isfahan city, Iran. Constructed between 1598 and 1629, it is now an important historical site, and one of UNESCO's World Heritage Sites. It is 160 meters wide by 508 meters long[1] (an area of 89,600 m2). The square is surrounded by buildings from the Safavid era. The Shah Mosque is situated on the south side of this square. On the west side is the Ali Qapu Palace. Sheikh Lotf Allah Mosque is situated on the eastern side of this square and the northern side opens into the Isfahan Grand Bazaar. Today, Namaaz-e Jom'eh (the Muslim Friday prayer) is held in the Shah Mosque.

The square is depicted on the reverse of the Iranian 20,000 rials banknote

Iranian Olympic Athletes in London 2012 - کاروان ورزشکاران ایرانی در المپیک 2012 لندن

با آرزوی پیروزی و موفقیت برای ورزشکاران ایرانی حاضر در المپیک 2012 لندن و افتخار آفرینی برای ایران - We wish the best and success for Iranian Athletes in the olympic of London 2012

با آرزوی پیروزی و موفقیت برای ورزشکاران ایرانی حاضر در المپیک 2012 لندن و افتخار آفرینی برای ایران - We wish the best and success for Iranian Athletes in the olympic of London 2012

پیج فیسبوک - Facebook fanpage

https://www.facebook.com/#!/pages/Visit-Iran-Official-Website/147315071945825  Our  Facebook fanpage has updated with new Image album of  Golestan Royal Palace. پیج فیسبوک ما با آلبوم عکس های کاخ سلطنتی گلستان به روز شده است . میتوانید با استفاده از لینک به پیج بروید.

Gallery has updated with new pictures from all around Iran - صفحه گالری با عکس های جدیدی از سراسر ایران به روز رسانی شد.

درباره مرتضی محجوبی

مرتضی محجوبی، (۱۲۷۸ تهران - ۱ فروردین ۱۳۴۴) نوازنده پیانو ایرانی است که یکی از بنیان گذاران موسیقی ملی ایران به حساب می‌آید.او سالها تکنواز پیانو در برنامه گلهای رنگارنگ بود.مرتضی محجوبی در محافل هنری ایران به نام مرتضی خان و یا مرتضی خان محجوبی معروف است.

زندگینامه

مرتضی محجوبی فرزند عباسعلی، معروف به ناظر، سال ۱۲۷۸ در تهران متولد شد.بودن پیانو در منزلشان و آشنایی مادرش فخرالسادات با آن، وی را به سوی این ساز کشید.
او برای تعلیم موسیقی به حسن خان هنگ آفرین معروف به حسین خان "ر" سپرده شد.در ده سالگی هنگام کنسرت عده‌ای از هنرمندان در سالن سینما فارووس، آواز عارف قزوینی را با پیانو همراهی کرد.مرتضی به زودی سرآمد نوازندگان پیانو در زمان خود شد.

اهمیت کار محجوبی، در این است که با سازی کاملا اروپایی، موسیقی ایرانی را به خوبی می‌نواخت.این نحوه ی نوازدگی خاص خود او بود، و دقیقا تاثیر یک ساز صدرصد اصیل و سنتی را در شنونده باقی می‌گذارد.بدین ترتیب محجوبی یکی از پایه گذاران موسیقی ملی ما به حساب می‌آید. وی علاوه بر نوازندگی، چندین تصنیف و پیش درآمد و رنگ تصنیف کرده‌است.تصنیفهایش پلی است میان تصنیفهای عارف قزوینی و علی اکبر شیدا و تصنیفهای زمانه اش، در کارش آثار قدما را مد نظر داشت ولی اثر خود را به صورتی جامع تر ارائه می‌داد.در این زمینه کافی است به تصنیف معروف او " من از روز ازل دیوانه بودم" که با صدای غلامحسین بنان خوانده شده اشاره شود. لازم به ذکر است که مصرع اول شعر "من از روز ازل دیوانه بودم" را خود مرتضی خان محجوبی سروده و باقی شعر از رهی معیری می‌باشد.
مرتضی محجوبی نت نمی‌دانست، ولی برای خود نتی اختراع کرده بود که بی شباهت به خط سیاق نبود (خط سیاق علاماتی است در قدیم برای ثبت کردن وزن اجناس یا ارقام پول با کار می‌بردند) پرویز یاحقی هنرمند گرامی به شاپور بهروزی در اینباره گفت: "آهنگی در دستگاه شور ساخته بودم، به نام "ای امید دل من کجایی" که از گلهای رنگارنگ ۱۷۲ پخش شد.هنگامی که به همه ی اعضای ارکستر نت این تصنیف را برای اجرا دادم مرتضی محجوبی از من خواست، آهنگ تصنیف را با ویلون بنوازم و او آنرا با علایم ویژه ی خود پشت قوطی سیگار همای خود نوشت و عجب این بود که این آهنگ را همان مرتبه اول از همه ی اعضا ارکستر بهتر و درست تر نواخت.

سبک نوازندگی

او را در نوازندگی پیانو، می توان یک نابغه دانست چراکه کوک کردن پیانو مدت زمانی وقت می‌گیرد ولی مرتضی خان به هر پیانویی در هر محفلی می‌رسید در یک چشم بهم زدن آن را کوک می‌کرد و آنگاه شروع به نواختن می‌کرد. نوازندگیش به قدری شیرین و دلچسب بود که حدی بر آن متصور نیست. وی از جمله نخستین نوازندگانی بود که به دعوت کمیسیون موسیقی رادیو در هنگام افتتاح رادیو به جمع نوازندگان پیوست و به سرپرستی دسته ی دوم ارکستر رادیو منصوب شد.مرتضی خان سالها تکنواز پیانو در برنامه گلها بود و پیانوی مرتضی رونق و رنگ و بوی دیگری به موسیقی گلها می‌داد.
پیانوی مرتضی محجوبی همراه با آواز بنان از نمونه‌های عالی موسیقی آوازی ایران است، زیرا صدای غلامحسین بنان دارای حالت و کیفیتی خاص بود که پیانوی مرتضی خان نیز همان حال و هوا را داشت به ویژه اگر اشعار آواز هم از رهی معیری می‌بود.^[۳]
فریدون مشیری شعری در این باره سروده است :
یاد باد آن همدلی، آن همدمی، آن همرهی
ســـاز محــجـوبی و آواز بنـــان، شـعر رهی

بهترین نوازنده

غلامحسین بنان از وی به نام "مرتضی پیانو" یاد می‌کند و در پاسخ گزارشگر، مرتضی محجوبی را بهترین نوازنده موسیقی ایران می‌نامد.
روح الله خالقی در این زمینه می گوید: وی نوازنده ی منحصر به فردی است که آواز ها و نغمات ایرانی را به روش مطلوب و با شیوه ی دلپسند در روی پیانو می زند.وقتی نوای سازش از بلند گوی رادیو شنیده می شود، بی اختیار همه ی شیفتگان موسیقی ایرانی را مجذوب می کند.^[۵]۱

درگذشت ‌‌‌‌‌‌

 

مرتضی خان محجوبی اول فروردین ماه ۱۳۴۴ در سن ۶۵ سالگی در گذشت.پیکر وی در مقبره ی ظهیر الدولبه  خاک سپرده شد. وی وصیت کرده بود که پس از مرگش مرد حنجره طلایی اکبر گلپایگانی بر مزارش آواز بخواند که او هم این کار را انجام داد.

آرامگاه وی در گورستان ظهیرالدوله، که به دلیل بی‌توجهی رو به‌ تخریب است.